Dat knagende schuldgevoel de hele dag. Zo net onder de oppervlakte, en zodra je er even bij stilstaat: loeigroot aanwezig. Waarom kon ik nou niet bevallen zoals ik had bedacht?
Je wensbevalling
Je wensbevalling – ergens weet je precies wat je wil.
Die eerste maand
Die eerste maand. Alles waarvan je eerst dacht: doe ik even – en dat dacht je niet eens, want je deed het gewoon – dat is niet meer!
Afhankelijk
Jeetje…dat ze daar ook zo van afhankelijk zijn
Indrukken die ineens prikkels zijn
Wat ze je niet vertellen over terugkomen van zwangerschapsverlof…
Mini meltdown
Ken je dat? Dat jezelf voort blijven duwen terwijl je eigenlijk niet meer kan? Je wil even niet meer denken aan wanneer de volgende fles er in moet, je mail weggewerkt en je wil al helemaal geen ‘mama’ meer horen… Maar je zegt het alleen in je hoofd. NU EVEN NIET!
Misschien weet je het niet eens…
Misschien weet je het niet eens…
Waarschijnlijk weet je het niet eens!
Maar je kind mist je.
Die fantastische leidinggevende
Ik weet nog zó mijn eerste dag na het zwangerschapsverlof toen onze oudste werd geboren. Mijn leidinggevende wist niet wat een impact hij had.
Geniet ervan hé?!
Ik hoor het mezelf nog zo zeggen: geniet ervan he?! Ik zwaai nog een keer als ik de trap afloop naar de kraamvrouw die met haar pasgeboren baby op bed zit. Maar eerlijk waar: Hoe dan?!
Is dit normaal?
Ik spreek een vrouw die dit écht wil weten: is dit wel normaal??
Het lijkt wel alsof ik mijn bevalling aan iedereen wil vertellen. En dan niet alleen hoe het begon, maar álle details. Ook de hele persoonlijke…En het kan me niet schelen of ze er op zitten te wachten…