Misschien weet je het niet eens…
Waarschijnlijk weet je het niet eens!
Maar je kind mist je.
Dat kan hij je nog niet vertellen. Hij kan dat nog niet zo duidelijk maken zoals een groter kind dat kan. (Soms kunnen we dat als volwassenen nog niet eens duidelijk maken aan elkaar!)
Maar hij mist je wel.
Doordat het met jou niet lekker gaat. Doordat je nogal veel te verduren (hebt) gehad, door wat het leven je allemaal gegeven heeft waar je niet op zat te wachten. Daardoor heb je je handen vol aan jezelf. Dat kan niet anders.
Alleen: je kind mist je.
Hij mist jou als onvoorwaardelijke aanwezigheid. Hij mist dat je er voor hem bent. Natuurlijk krijgt hij zijn eten, zijn luier, schone kleren, een knuffel. Maar hij mist daarin jóu. Want jouw gedachten zijn ver weg, worden bepaald door wat er allemaal gebeurd is, door hoe rot je je nu voelt. Je bent met je aandacht niet bij hem.
En nee, dat is geen fijne boodschap om te horen – ook niet om te vertellen. Maar wel een hele belangrijke. Ik denk: misschien wel de belangrijkste. Want als volwassenen zijn wij degenen die dit zien, voelen, kunnen opmerken als we er op letten, én: er wat aan kunnen doen.
Want dat kan je kind nog niet.
Later wel. Zeker: stop hem in therapie en hij komt een heel eind.
Maar wat nou, als je er nu al iets aan kan doen? Wat nou, als jij De Spannende Stap – want dat is het – wat nou als jij die neemt?
Wat nou als dat ervoor zou zorgen dat je kind weer dat lijntje met je voelt? Dat onzichtbare lijntje, die jou met hem verbindt en rust en vertrouwen geeft. Die ongeacht waar jullie zijn liefde betekent.
Dat is toch wat je zo graag wilde toen je nog zwanger was? Toen je dagdroomde over je baby en jou?
Wat nou als jij dat kan doen?
Juist.
Stuur me een berichtje, en ik laat je zien wat je kan.
