Vanochtend bij de kapper was er een druk gesprek naast me: echt bijna bevlogen waren ze aan het praten over de blokkade bij Rhenen, de boeren, wat de politiek wel en niet doet, etc. De ene opmerking volgde nog sneller dan de andere. Ik vind dat heerlijk om te volgen!
Maar ik zag ook dat degene naast mij een beetje afwezig zat te kijken. Natuurlijk kan ze het onderwerp niet interessant vinden of heeft ze haar dag niet. Maar toevallig liepen we tegelijk de deur uit en ze zei ‘Jeetje! Dat kon ik echt niet volgen, zó snel. Ik was meteen al de draad kwijt.’
Wat een luxe is het dan dus om wel mee te kunnen doen.
Om te kunnen zeggen wat je denkt. Om te weten wat je denkt en voelt: het kan zo`n brei zijn!
Het zeggen is meestal niet echt het probleem.
Woorden uitspreken lukt best. Het is vooral die brei in je hoofd. Kon je daar maar weer eens chocola van maken.
Of dus gedachten. De chocola kan je in de winkel wel kopen.
Er gaan heus wel dingen in je om. Veel zelfs.
Maar vaak zit je er dus maar bij. Want niet alles is even helder. Gewoon meepraten lukt prima. Over het weer, de drukke tijd van het jaar, waar iedereen op vakantie gaat. Maar echt je mening geven, of snel reageren wanneer iemand iets in de groep gooit…nee, dat lukt niet zoals je gewend was.
Vroeger kon je lekker ad rem reageren, snel een goede grap erin gooien. Of dus meedoen aan een mooie discussie over … eigenlijk over alles wel. En drie dingen tegelijk doen was ook geen probleem.
Je gedachten lagen per onderwerp bij elkaar. Met lijntjes tussen de onderwerpen die met elkaar te maken hebben. Ik zie de kleurcoderingen er al aan hangen!
Van kleurcoderingen naar een brei
Het is niet dat je het niet wil. Het lukt gewoon niet. Nadenken is lastiger, concentreren is moeilijk en inmiddels denk je ook vaak: ‘Laat maar. Dit is nu eenmaal hoe ik ben.’
Wanneer er een gedachte in je opkomt, strand die halverwege, het einde is soms niet te vinden. Dan zit je ergens over na te denken en dat kabbelt dan langzaam weg, ergens die brei in. Niet eens expres dat je er niet aan wil denken, maar het kabbelt weg. Gek idee is dat…
Meestal is dit al een tijdje zo
Bij de meeste mensen die ik hierover spreek is dit al even zo. Vaak is er iets gebeurd waardoor dit is begonnen. Het is dus niet zoals ze zijn! Het is alleen veranderd en na een tijdje zijn ze hier gewend aan geraakt.
Als ze er echt bij stil staan dan merken ze wel verschil. Dan durven ze soms naar zichzelf toe te geven dat het eerst anders was. Maar vaak is daar geen ruimte voor, bij zichzelf, of in de dagelijkse drukte.
Een brei in je hoofd
Die brei kan ontstaan door een nare ervaring, zoals een traumatische bevalervaring. Het kan zeker ook ontstaan in de stressvolle tijd van een kleine baby hebben. Of omdat je allebei die dingen hebt.
Dit is dus niet iets wat hoort bij het moeder zijn. En ook niet omdat het toch pittiger is dan je dacht, of dat je het niet aan zou kunnen. Echt niet. Want je kan het wel, het moeder zijn. Ook al lukt het niet altijd zoals je wil (mij ook niet!).
Iets doen aan die brei in je hoofd?
Kom even koffie drinken en ik vertel je wat je eraan kan doen.
Koffie drinken is gratis en je zit nergens aan vast!
In de tussentijd: chocola helpt altijd! Gewoon te koop in de winkel.
