Schuldgevoel…
Het kan zo op ons drukken.
Ik hoor het zoveel
Zeker van de moeders om mij heen. De een voelt zich schuldig wanneer ze thuis stil gaat zitten, de ander als ze bedacht heeft haar kindje niet bij ieder geluidje op te pakken, weer een ander wanneer ze haar kinderen achterlaat om te gaan sporten. Echt, we kunnen er met zijn allen wat van!
Ik voelde het pas ook
Ik ging een paar dagen weg met vriendinnen, en voor ik wegging voelde ik me schuldig: Ga ik iets leuks doen en neem ik mijn kinderen niet mee! Hoezo niet?! Waarom laat ik ze achter?? Ik kon me ineens ook bijna niet meer bedenken waarom ik dat zou doen. Ik kan toch gewoon mét hun gaan?!! Ik bleef er echt een tijdje in rondzwemmen: in dat zware gevoel, wat me ineens ook belemmerde om na te denken, om te voelen dat ik het ook leuk vond om weg te gaan.
Wat voor moeder ben ik?
Dat beeld wat je hebt over hoe het zal zijn wanneer je kinderen krijgt: over wat voor moeder je bent, hoe je tegen je kinderen praat, dat je ze rotzooi laat maken en tegelijkertijd een opgeruimd huis en hoofd hebt. Dat je overal spontaan heen blijft gaan, of juist regelmaat gaat aanbrengen: over alles hebben we een beeld in ons hoofd.
Zonder dat we dat persé gepland hebben, is dat beeld er. Door wat je hebt gezien van je eigen ouders, bij vriendinnetjes, bij je eerste vriendje, in tv series en bladen. Onze verwachtingen zijn vaak hoog!! Zó ga ik het doen!
En dan komt de werkelijkheid
Die is altijd anders. Echt altijd anders.
Dat prachtige plaatje wat je in je hoofd had, dat is er niet. Zo voel je je niet, zo ziet je huis er niet uit, zo doet je partner niet. En je krijgt het ook niet voor elkaar gebokst om wel dat prachtige plaatje neer te zetten. Hoe hard je ook je best doet.
Dus je voelt je schuldig
Schuldig omdat je huis zoveel viezer is dan je wil. Schuldig omdat je zo moe bent dat je spelletjesavond wéér overslaat. Schuldig omdat je die bevalling niet los kan laten. Schuldig omdat je veel minder aandacht geeft aan je tweejarige nu de nieuwe baby geboren is. Schuldig omdat je je niet die vrolijke moeder voelt, die dat wel even doet. Schuldig omdat je je kind soms achter het behang wenst. Schuldig omdat je je schuldig voelt.
Jeetje wat drukt dat zwaar
Omdat het zo zwaar drukt voel je andere dingen niet zo goed. Want er zijn heus dingen die je leuk vindt, of waar je tevreden over bent. Maar je blijft maar bezig met dat schuldgevoel. De praktische dingen doe je op de automatische piloot en je sjouwt dat gevoel de hele dag met je mee. Wat een gewicht…
Terecht?
Heb je jezelf weleens afgevraagd of het terecht is?
Je voelt je namelijk schuldig, maar heb je wel iets fout gedaan?
We zijn er zó goed in: die lat hoog leggen.
Maar die lat niet halen: is dat fout?
Het is misschien niet wat je wil, maar is het verkeerd?
Want is het fout dat je spelletjesavond overslaat omdat je voor je broodnodige slaap kiest?
Is het verkeerd dat je je pasgeboren baby meer aandacht geeft dan zijn zus?
Doe jij iets fout wanneer je je somber of gestresst voelt?
Ik deed niks fout toen ik een paar dagen wegging zonder de kinderen. En toch voelde ik me schuldig!
Bijzonder hoe ons hoofd dat kan doen!
Op een bepaald moment zag ik het: nee, ik doe niks fout.
En ja: ik ga ze mega missen – en toch ga ik. En ik vind het nog leuk ook.
En jij, waar voel jij je schuldig over? Is dat terecht?
