Versieren
Vorige week heb ik het huis uitgebreid versierd. Ik was jarig, mijn vriend is een paar weken later jarig, en we vierden het. Dat doen we bijna nooit! En met de coronamaatregelen van de afgelopen jaren was het helemaal lang geleden. En wat doe ik dan? Helemaal los gaan met de versieringen! Een leuker cadeau kan ik mezelf bijna niet geven.
Wat ik dan ook wil
Wat ik dan graag wil, vóór het versieren, is het huis schoon hebben. En specifiek: de plekken die ik ga versieren. Niet zo`n probleem hoor ik je denken. Alleen…ik ben niet bepaald een schoonmaaktype. Echt helemaal niet. Ik kan letterlijk altijd iets beters verzinnen om te doen, en dat ga ik meestal ook doen. En aangezien ik vaak de enige ben die bij ons thuis schoonmaakt – laat mijn vriend dit niet horen… – ligt er wel eens een laagje stof.
Waar begin ik?
Bij de spinnenwebben: ik zie ze zitten. Al heel lang.
Aan de onderkant van de trap. In hoekjes van het plafond. Naast de voordeur. Ik zie ze elke dag zitten.
Grappig genoeg meestal zonder spin – zijn die de hele dag op pad ofzo?
‘Even’ weghalen
Ik denk wel elke keer als ik ze zie: oh ja, die ging ik nog even weghalen. Vooral dat ‘even’. Want meteen er achteraan vind ik het te omslachtig om de stoffer te pakken:
- die is in de keuken (twee ruimtes verder)
- in een kastje (deurtje moet open en dicht)
- met een slot erop (dat moet open en dicht)
- waarvan de sleutel in het kastje erboven hangt (van het haakje halen en in het slot steken)
- En dan nog teruglopen naar het spinnenweb
De moeite
Op de heen- of terugweg naar die stoffer kom ik dus altijd iets tegen wat ik eerst ga doen. Want ik heb mezelf zo vertelt dat het zó ingewikkeld is om die stoffer te pakken, dat ik het niet doe. Het maakt niet zoveel uit wat ik tegen kom, ik negeer meteen mijn gedachtes over de spinnenwebben en ik ga wat anders doen.
Ik maak het zó groot
Ik doe dat wel eens vaker – mezelf vertellen dat iets véél meer moeite kost dan het daadwerkelijk kost. Maar die spinnenwebben zijn wel een terugkerend hardnekkig ding. Ik maak het zó groot voor mezelf dat ik al moe wordt bij de gedachte en het dus niet doe.
Door al die gedachtes maak ik sommige dingen ook spannend, of zelfs eng
Terwijl ik nog niet eens iets doe, vind ik het al wel eng.
Nu ik er zo over nadenk: best knap.
Maar dat is hoe ons brein werkt.
Ken je dat?
Iets voor jezelf zoveel groter maken dan het misschien is?
En het dan dus niet doen?
Mijn cliënten
Ik zie dit bij een deel van mijn cliënten. Vrouwen die eigenlijk al een tijdje vastlopen. Die al langer merken: dit gaat zo niet meer. En die ook wel eens denken: misschien vraag ik wel hulp.
En toch doen ze het niet.
Hele grote stap
Wanneer ze dan de stap hebben genomen en bij mij zitten, vertellen ze dit. Dat het wel echt een hele grote stap is. Dat het niet niks is. En dat het heel spannend is.
Dat is het ook.
Ik snap het. Ik zie het.
Ik heb iets voor je
Voor degenen die het zo spannend vinden, voor wie de stap zó groot is: ik heb iets voor je.
Ik heb een e-book geschreven om je op weg te helpen.
Omdat die stap zo groot is.
Omdat ik heel goed snap dat bij mij in de praktijk komen een brug te ver kan zijn.
Omdat ik je toch heel graag wil helpen.
De weg terug naar sprankels
Dus als je vast loopt, als je merkt: eigenlijk gaat dit niet meer zo. Pak mijn e-book erbij. En begin vandaag nog om te zorgen dat je je weer jezelf gaat voelen en je de dag beter aankan.
Via deze link kun je mijn gratis e-book ‘De weg terug naar sprankels’ aanvragen.
Je ontvangt het vandaag nog in je inbox.
Spinnenwebben
Voor onze verjaardag heb ik uiteindelijk de spinnenwebben weggehaald. Nog niet eens meteen, want ook nu weer ging ik allerlei andere dingen eerst doen.
Maar ze zijn weg.
Het plafond kan er weer een jaar tegen 😉
