Vooruit duwen
Ken je dat?
Dat jezelf voort blijven duwen terwijl je eigenlijk niet meer kan?
Je wil even niet meer denken aan wanneer de volgende fles er in moet, de was nog opgehangen moet worden, je mail weggewerkt en je wil al helemaal geen ‘mama’ meer horen. Nu even niet.
Niet dat je er bij neer valt, maar het kan nu even niet. Je wil het nu niet!
Je wil het bijna schreeuwen.
Maar je zegt het alleen in je hoofd. NU EVEN NIET!
Jeetje wat kom je jezelf dan tegen…
Mijn ‘meltdown’:
Jeetje wat kom ik mezelf tegen…
Wat een pittige tijd: obstakel na obstakel. Ik voel me elke dag alsof ik nét mijn hoofd boven water kan houden. En sommige dagen nét niet.
Ademhalen. Kleine stapjes…
Ik kan die woorden soms niet meer horen.
Ik vertel ze aan mezelf om de dag door te komen. En ik meen ze ook. Maar jeetje: nu kan ik ze even NIET MEER HOREN!
Waarom kan het nou niet makkelijker gaan?
Het zou zo fijn zijn als het een tijdje wat makkelijker gaat. Dan kan ik even ademhalen. Bijkomen. Kracht opdoen. Nog niet eens om meer kracht te hebben voor wat er daarna komt, maar om überhaupt weer eens wat kracht te hebben.
Dat ben ik. Dat is dus mijn hoofd in een ‘meltdown’.
Meltdown vind ik dan meteen weer zo melodramatisch klinken.
Slechte dag. Slechte week. Slechte maand. Zoiets.
Vroeger werd dat inderdaad een slechte week, of slechte maand.
Dan zei ik eerst tegen mezelf: ‘Het valt allemaal wel mee.’ Of: ‘Niet zo zeuren.’
En dan: ‘Ja, misschien is het zwaar. Maar kom op joh: schouders eronder.’
‘Hup door.’
‘Je kan dit.’
‘Gewoon doorgaan.’
‘Nee, je voelt je niet rot, je bent gewoon moe.’
En al die tijd dat gevoel maar wegduwen.
Dat is best een tijdje vol te houden. Kost wat extra energie, maar die had ik wel …🤣
En maar doorgaan.
Tot er iets gebeurde of veranderde waardoor het beter ging. De situatie iets makkelijker werd door de omstandigheden.
En een tijdje later herhaalde zich precies hetzelfde. Deed ik weer precies hetzelfde.
Nou dat dus, en jarenlang.
Totdat ik leerde naar mezelf te luisteren
Mezelf serieus te nemen. Mezelf belangrijk te maken.
Met vallen en opstaan leerde ik dat – en ik val nog steeds wel eens …😅😄
Nu, als ik me rot voel, of denk: ‘Jeetje wat een pittige tijd’ dan luister ik daarnaar. Dan stop ik met de klusjes die ik aan het doen ben. En zeg ik simpelweg tegen mezelf: Je mag je rot voelen. Het helpt nog meer als ik het daarna ook tegen mijn vriend of een vriendin zeg.
Maar wauw…wat heb ik dat moeten leren.
Dus net, toen ik me rot voelde, keek ik een mooi filmpje op Youtube.
Een die me aan het denken en voelen zette. En dus ook huilen – en dat is helemaal oké.
Heb jij weleens een meltdown moment?
En wat doe jij dan?
