Is het normaal dat ik mijn verhaal nog zo vaak wil vertellen?
Ik spreek een vrouw die dit écht wil weten: is dit wel normaal??
Het lijkt wel alsof ik mijn bevalling aan iedereen wil vertellen. En dan niet alleen hoe het begon, maar álle details. Ook de hele persoonlijke…En het kan me niet schelen of ze er op zitten te wachten…
Maar het lijkt ook wel of ik niet uitvertel raak: ik heb het al 4 keer vertelt en ik wil nog steeds zó graag mijn verhaal vertellen!
Inmiddels heeft ze haar verhaal een paar keer vertelt
Aan haar moeder, de kraamverzorgster, de verloskundige en haar beste vriendin. En elke keer als ze het vertelt komt het hele verhaal ook weer langs: ze ziet alles voor zich.
Hoe de eerste weeën voelden, hoe ze dacht dat dit het wel echt was. Hoe ze een paar uur later wist: ja, dat was het daarstraks dus echt nog niet. Hoe het inwendig onderzoek voelde met die gekke koude gel en het geluid van die handschoenen aan doen.
De sfeer die er thuis was, het vreselijke overgeven, de hobbelige rit naar het ziekenhuis en dan eindelijk: de baby op haar buik.
Jeetje, wat een beleving!
Zo overweldigend allemaal!
Elke keer wanneer ze het vertelt komt die hele film weer langs.
Ze ziet alles, hoort alles, ruikt het weer. Bizar dat het voorbij is zegt ze, dat de baby nu naast me ligt. En m’n buik leeg is. Ze kijkt van het wiegje naar buik en legt haar handen op haar buik – zoals ze deed toen ze zwanger was.
Bij iedereen die vraagt ‘Hoe is het?’ Begin ik weer over de bevalling te vertellen!
Een soort van onverzadigbaar gevoel: ik wil vertellen. En dit is het enige waar ik het over kan hebben. En dan vertel ik je ook álles. Houd dat nog een keer op?
Op een gegeven moment wel
Met nog een aantal keer vertellen begint dat onverzadigbare een beetje te zakken. Een beetje dan. Nog eens napraten met een vriendin is nog érg fijn. Nou ja, napraten: vertellen.
En hoe vaker je het vertelt, hoe verder het zakt. Het is niet weg ofzo, maar minder op de voorgrond. En inmiddels komt het leven zoals het nu is, er bij: `s nachts wakker zijn, een zeer en beurs lijf. Bezoek. Voedingen. Krampjes. Dat komt meer op de voorgrond. Dat wordt het echte leven, het leven van nu.
Het is niet niks: een kind krijgen
Je hebt een hele grote gebeurtenis meegemaakt! En je wordt erdoor geleefd. Hij leeft nog door in jou. Tot het leven van alledag dat weer inhaalt.
Het is dus ook normaal dat zoiets groots als een kind krijgen, moeder worden – ook als het niet je eerste kind is – dat je dat vaak wil vertellen.
Hoe vaak?
Daar is geen aantal aan te geven. Dat is voor iedereen anders. En ook afhankelijk van wat je gewend bent en wat je fijn vindt. Voor de één is 1 keer in geuren en kleuren vertellen wel voldoende. Voor de ander 5 keer en weer een ander 25 keer.
Hoe lang?
Daar is ook geen tijd aan te geven. Het is niet zo dat je het er 6 weken na de bevalling niet meer over ‘hoort’ te hebben. Doe het zo lang als voor jou fijn is. En als dat 25 keer in de eerste week is, of 25 keer verdeeld over het eerste jaar: alles is goed.
Vertel, deel, herinner
