Ik weet nog zo mijn eerste dag na het zwangerschapsverlof toen onze oudste werd geboren.
Ik had echt al die tijd in mijn eigen bubbel geleefd – onze bubbel. Gevuld met voeden, wandelen, met haar meeslapen (wat betekende dat ik s `nachts weleens wakker was, maar ook uitsliep tot half tien). De was leek ineens een dagtaak geworden, net als de kat uit de buurt van haar houden – we hadden ook wel een pittig ding die met de nieuwe naam ‘terrorkat’ gedoopt werd door mijn familie.
Het was zó erg dat ik er al weken tegenop zag
En toen kwam die eerste dag in zicht. Die allereerste werkdag. Ik had er zó geen zin in. Het was zo erg dat ik er al weken tegenop zag. Mijn aanpak was: niet aan denken, kop in het zand steken. Ik had dus ook bijna geen contact gehad met mijn leidinggevende. Ik wilde alleen maar thuis zijn en met thuis bezig zijn. De dag van tevoren checkte hij nog even of ik wel zou komen. Zo erg dus.
Toen hij me daarvoor belde deed hij iets geweldigs
Dat heeft me geholpen überhaupt naar het gebouw te rijden en binnen te lopen. Hij zei: je hoeft alleen maar aanwezig te zijn. Daar had hij nog wel wat uitleg bij, maar dat bleef allemaal nog niet zo goed hangen in mijn brein zonder concentratie. Ik hoorde: je hoeft alleen aanwezig te zijn.
De eerste ochtend
Voor mij een hele onderneming: ‘s Avonds al mijn en haar kleren klaarleggen en bedenken hoe ik dat zou doen ‘s ochtends. ‘s Ochtends alles doen om klaar te zijn voor ons beide – nou lijkt het net of mijn vriend niks deed, maar dat is niet zo – haar naar het kinderdagverblijf brengen. Een potje janken. Naar mijn werk rijden. Niet moeilijk over doen en nu wel gewoon naar binnen lopen. Iedereen tegenkomen die je lang niet hebt gezien en even met je wil kletsen. Tegelijk koffie halen en spullen uit je tas halen. Hopen dat niemand ziet hoeveel je zweet. En dan…daadwerkelijk aan het werk gaan.
Iedereen liet me rustig opstarten
Heel fijn natuurlijk, en dat kon ik ook wel even gebruiken dat moment van rust. Want jeetje wat een ochtend! Maar ik dacht vooral: wat moet ik nou dóen? Ik heb geen taak klaarliggen van gisteren waar ik mee verder kan. Geen idee hoe de projecten ervoor staan. Aan de slag, ja zeker! Maar waarmee? Zien ze dat ik niks zit te doen? Oh ja, m’n mail openen daar kan ik wel beginnen.
Na een half uur
Scrummen met z’n allen.
Oh ja! Zo begonnen we de dag!
Jeetje, er was wel meer verdwenen dan ik dacht dat ik nog in mijn hoofd had. En zo viel ik van het een in het ander die eerste dag. De eerste dagen kan ik wel zeggen. Blijkbaar werkte het voor mij zo, moest ik weer wennen.
Die geweldige leidinggevende
Die liet me wennen. Meteen die eerste ochtend al, maar ook de volgende dagen. En langzamerhand raakte ik gewend, kwam ik er weer lekker in en voor ik het wist was ik weer volop aan het werk.
Die eerste ochtend kwam hij in de loop van de ochtend even kletsen. Met weer de boodschap: je hoeft alleen maar aanwezig te zijn. Wow…dat gaf ruimte. Dat gaf me de ruimte die ik op dat moment nodig had om opnieuw mijn plek te vinden, mijn draai te vinden – net hoe je het noemen wil.
En vanuit daar was ik in no-time weer lekker aan het werk.
Daar ben ik nog steeds heel blij mee!
Je hoeft alleen maar aanwezig te zijn
En die opmerking van hem, heb ik onthouden. Na ons 2e en 3e kindje heb ik die tegen mezelf gezegd. Want tegen die tijd werkte ik ergens anders, zag ik nog steeds zo op tegen weer gaan werken – helaas werd dat niet makkelijker. En zocht ik ook weer ruimte en begrip. En toen zei ik het tegen mezelf: je hoeft alleen maar aanwezig te zijn. Dat was ook al fijn!
