Film kijken
Gisteravond heb ik een film voor de 2e keer gekeken. Ik vond het zo`n mooie film: de eerste keer was ik ontroerd, geraakt, ik heb gelachen en ook best wat gehuild. Die film bleef me maar bij, en ik heb hem nu bijna 2 jaar geleden gezien. Dus ik dacht: die wil ik graag nog een keer zien. En dat deed ik dus gisteren. En ja hoor: weer! Weer geraakt, deze keer keihard zitten huilen en wat minder gelachen. En weer zo mooi!
Ik doe dat wel vaker, een film nog een keer kijken. Soms dus omdat ik een film zo mooi vond. Of zo grappig, of spannend. Soms vind ik het makkelijk: dan ben ik minder met de film bezig, staat er wel wat op, en als ik dan geen zin meer heb zet ik hem sneller uit dan wanneer ik hem nog niet gezien heb. Of soms omdat die film me ergens aan doet denken en voelen en ik dát juist graag wil herhalen. Zoals een hele fijne avond sushi eten samen met mijn vriend voor de tv – dat is een beetje ons ding.
Wegzappen
Het gebeurt natuurlijk ook dat je een film nog een keer te zien krijgt die je helemaal niet nog een keer wil zien. Die je misschien in eerste instantie al niet had willen zien. Op tv zap je weg.
Ons hoofd doet dat ook: ons een film laten zien. Wanneer we zelf ergens aan denken, of ons iets proberen te herinneren. Maar ons hoofd doet het ook ongevraagd, en juist bij de films die je niet wil!
Wanneer je een nare of traumatische ervaring hebt meegemaakt, wordt dat niet altijd goed opgeslagen in je brein. Een van de gevolgen hiervan is dat je die gebeurtenis steeds weer voor ogen krijgt. Bijvoorbeeld wanneer je lekker onder de douche staat, eten staat te koken, de was op staat te vouwen. Zie je de overeenkomst tussen die momenten? Allemaal momenten waarop je vaak op de automatische piloot dingen staat te doen. Superhandig! Want dan hoef je niet overal actief bij na te denken.
Nadeel
Het nadeel is, dat als je zo`n vervelende film in je hoofd hebt, dat die dus steeds op zo`n moment langs komt. Zonder dat je het wil sta je een wasje weg te werken en zie je alles weer voor je. Dan zie je jezelf weer die weeën wegzuchten, in de auto stappen, het gezicht van de verpleegkundige voor je. Je man die je naast je voelt, zijn blik. Ineens merk je het en denk je ‘Daar ga ik weer. Nee, nee. Ik wil iets anders.’ Of je schreeuwt in je hoofd ‘STOP!!!!’ Pfff….
Maar de was is nog niet klaar, dus je gaat maar verder waar je mee bezig was. En voor je het door hebt duwt je brein op play en de film staat weer aan. Misschien merk je het, en doe je hetzelfde nog een keer, en even later nog een keer – nogal frustrerend hé?! En misschien merk je het niet en komt de rest van de film in één keer langs.
Gewoon? Ja!!
Na een nare of traumatische ervaring is het heel normaal dat je brein dit doet.
Nee, echt niet fijn, zeker niet leuk.
Maar wel normaal.
Er is dus niks mis met jou, dit is hoe ons brein dit doet.
Moet je het dan maar zo laten?
Nee, dat zeker niet.
Alleen al omdat dit heel naar is: elke keer die traumatische ervaring opnieuw beleven! En van alleen dat al raak je energie kwijt en voel je je machteloos en gefrustreerd. Daarnaast is het ook een teken van je brein: er is iets niet zoals het hoort. Je hebt een ervaring gehad die je hoofd op dat moment niet kon verwerken. En dat is nu nog niet gebeurd. Neem het teken serieus: je hoofd vertelt je hier iets. Het laat je niet voor niks deze film steeds opnieuw zien.
Blijf hier niet mee rondlopen, blijf hier niet mee douchen, eten, wassen
Jij kunt ervoor zorgen dat je zelf kiest welke film je opnieuw kijkt. Of dat nou in je hoofd is of op tv. En welk stukje je van de film wil zien of wanneer je verder kijkt. Hoe je daarvoor kunt zorgen vertel ik je graag. In een gratis sessie vertel ik je daarover en geef ik je meteen tips.
Wil je verder na je nare bevalling?
Maak dan een afspraak voor een gratis sessie, zodat je ín dat gesprek al kunt beginnen.
