Paasweekend voor de boeg. Zin in? Eieren zoeken met de hele familie? Aan een lang gedekte paastafel met iedereen? Of klik je nu al gillend weg?
Libelle plaatjes
Ik ken nog zo de libelle plaatjes: de fantastisch versierde tafel, het heerlijke eten, het bijpassende tafelkleed met servetten, het mooiste servies uit de kast gehaald. En vooral: iedereen – ja de volwassenen én de kinderen – op hun paasbest aan tafel. Vrolijk, haar ingevlochten, mooie kleren aan. Zucht…wat een mooi beeld vond ik dat toch!
Ik heb echt wel een tijdje dat als ideaal gehad: precies zo`n scéne, met iedereen vrolijk bij elkaar. Hoe vaak dat ook gelukt is? Precies NUL keer. Er was altijd wel iets omgevallen nog voor er iemand aan tafel zat, jam op kleding want ze wilde nú proeven, vlechten uit gedaan omdat het zo kriebelde, ik gek wordend van de chaos en überhaupt nooit iedereen tegelijk aan tafel.
Waarom had ik dat dan zo in mijn hoofd?
Ik ben ermee opgegroeid, met de Libelle plaatjes, met de wens om gezellig met z`n allen aan tafel te zitten. Alleen in de loop der jaren kwamen daar meer mensen bij, en vooral met de kleine kinderen werd het een uitdaging. En toch hield ik vast aan dat idee. Een beetje hardnekkig kun je wel zeggen.
Wanneer je zelf vindt dat iets zo moet zijn, is het best lastig om dat te veranderen
Zo hebben we heel wat beelden in ons hoofd, waarvan we willen dat het zo zal zijn. Grote en kleine dingen. Bijvoorbeeld deze paasbrunch – op zich een klein iets. Maar bijvoorbeeld ook:
- Hoe je denkt dat je je zal voelen wanneer je zwanger bent: als een magisch wezen dat op haar belangrijkste bezit broed
- Waar je als moeder van zal genieten: alles natuurlijk
- Hoe je bevalling zal zijn: precies volgens jouw plan
- Wat voor relaxte moeder je zal zijn die nergens haar hand voor omdraait
- Hoe je ontspannen op vakantie gaat, met de auto naar Zuid-Frankrijk
en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Inmiddels weet ik ook: het beeld wat ik in mijn hoofd heb, past werkelijk nooit bij hoe het in de echte wereld zal zijn. En hoe groter het ding is waar ik dat beeld over heb, hoe meer het van me vraagt om die realiteit te nemen voor wat ze is.
De realiteit nemen voor wat het is
Maar weet je, dat is het waard. Want nu ik het neem voor wat het is, kan ik er wél van genieten. Zie ik er wel de mooie dingen in, in plaats van bezig te blijven hoe ik dit niet wil hebben. En dat genieten, dat is zó fijn.
Het is een beetje een sentimenteel blog geworden, anders dan ik bedacht had 😉 Misschien komt dat juist door de paasdagen: waarin ik wat extra tijd heb om bij dit soort dingen stil te staan. Misschien komt het door de paasviering van onze kinderen gisteren: ze konden beide voor het eerst de paasviering in een kerk vieren, mét alle ouders erbij. Door de maatregelen de afgelopen jaren hadden ze dat nog nooit gedaan – ze zaten te stralen! Met de chaos, de uitgebreide paaslunch die op tijd klaar moest zijn, de jongste die ook mee wilde maar niet mocht: ik heb toch zitten genieten.
Jouw beeld en jouw realiteit
Blijf je er tegen vechten? Blijf je de wereld willen veranderen naar jouw beeld? Wat een vermoeiende strijd is dat hé?! Het kan echt heel wat van je vragen, om de realiteit te nemen voor wat ze is. Zeker de grote dingen en zeker als ze je zó ontzettend tegen kunnen vallen. Maar het steeds strijden, elke dag weer, vraagt misschien wel weer. Ik weet het eigenlijk wel zeker.
Ben jij de moeder die
- De zwangerschap als een lange zware zit ervaart en niet kan wachten tot het klaar is?
- Alleen maar denkt: Hoe kom ik door deze dag heen? Door dit uur heen?
- Een bevalling heeft gehad wat een regelrechte rotervaring was?
- Denkt: hoe doet zij dat? – Als ze de buurvrouw ziet lopen
- Liever thuis blijft zodat je de onmogelijke puzzel van ‘Hoe dan met die voedingen, slaapjes, nergens kunnen kruipen’ niet hoeft aan te gaan?
Neem dan vandaag nog contact met me op!
