Dat knagende schuldgevoel de hele dag.
Zo net onder de oppervlakte, en zodra je er even bij stilstaat: loeigroot aanwezig.
Waarom is het nou niet gelukt?
Waarom kon ik nou niet bevallen zoals ik had bedacht?
Die andere vrouwen lukt het toch ook?
Waarom mij niet?
In je zwangerschap had je een mooi bevalplan geschreven.
Sommige dingen heb je overgenomen uit de voorbeelden – want hoezo wil ik niet de baby op mijn buik? Andere dingen zijn wel echt jouw ideeën over hoe je de bevalling voor je zag – hoe lastig ook in te denken dat je aan het bevallen bent. Misschien heb je wel je favoriete muziek opgeschreven, je moeder bij de bevalling, wilde je vooral rondlopen of wilde je op de baarkruk bevallen.
En dat mooie bevalplan heb je in je zwangerschap besproken, je had het van tevoren in je bevaltas gedaan en je partner heeft het zoals afgesproken aan de verloskundige gegeven.
En toen kwam er niet zoveel van terecht…
Tijdens de bevalling lukte het je niet te zeggen wat je wilde.
Soms wist je het ook niet zo goed, wat je dan wilde.
‘Waarom hebben ze het niet erbij gepakt?’
‘Waarom heb ik niks gezegd?’
Na de bevalling was je vooral blij dat het klaar was.
En ineens was de baby er en zat je in een sneltrein met wat er allemaal moest gebeuren.
En daar ben je eigenlijk nog niet echt uitgestapt.
Maar steeds weer komt het boven:
Je had zo graag wél van je bed af gegaan.
Je had je zo voorgenomen om op de kruk te gaan bevallen.
Je had, je had… je had zoveel bedacht en het is zo anders gegaan.
‘En waarom heb ik er dan niks van gezegd?
Ik had mijn mond toch open kunnen doen?
Ik kan toch praten?
Waarom heb ik dit dan niet gezegd?
Ik heb het aan mezelf te danken…’
Je gedachten blijven maar malen, het gevoel blijft knagen, de sneltrein waar je in zit sinds de baby is geboren rijdt maar door…nee toch weer geen tijd voor.
Dat knagende schuldgevoel de hele dag. Net onder de oppervlakte.
Dat kost je zóveel energie!
En het kost je zoveel aandacht. Aandacht die je anders aan jezelf of je baby kan geven.
Hoe lang blijf je dit cirkeltje nog doen?
Want heel eerlijk: de enige die uit dit cirkeltje kan stappen ben jij.
En daarna staan er veel mensen voor je klaar, je hoeft het niet alleen te doen.
Maar die eerste stap: die wel.
Dus: Tijd om dat schuldgevoel op te ruimen!
Niet alleen te negeren en door te gaan, maar écht opruimen.
Eens?
