Je doet het wel, maar of je hart erin ligt…
Bijvoorbeeld gisteren: een dagje met z`n tweeën thuis.
Je partner is aan het werk, jij mag pas over een maand. Samen een boodschap doen. Alles bij je wat je bij je moet hebben. Eerst even die voeding erin en dan lopen. In de winkel krijg je standaard de ‘oh-wat-een-geweldige-baby-blikken’ van de oude mensen. Ze willen allemaal even kijken ‘Hoe oud is ze ook alweer?’ ‘Ahh, kijk nou!’ En allemaal smelten ze waar je bij staat.
Laat me doorlopen, ik heb hier geen zin in. Het is maar een baby hoor.
Die zijn toch allemaal schattig?
Buiten ga je nog dat extra rondje lopen. Ze is nog rustig en wat moet je thuis doen?
Meteen vraag je je af of het niet beter voor haar is om samen nog wat te doen? Of haar bij je te dragen? Knuffeltijd….Je merkt dat je het niet wil, maar je krijgt er zo`n knagend gevoel in je buik van.
Je dacht dat je in je verlof helemaal op zou gaan in je baby
Maar je bent liever weg, dan met z`n tweeën thuis. Daar duren de dagen eindeloos.
‘Ik zou toch in die bubbel zitten? Cocoonen? Ik voel me alleen maar onrustig. Ik heb de hele tijd het gevoel dat ik haar niet het beste geef. Want dat is toch een moeder die geen genoeg kan krijgen van haar baby? Die alleen maar over haar kind praat?’
Je doet de dingen die de bedoeling zijn: voeden, verschonen, badje, knuffelen.
Maar je hart zit er niet in. En je merkt: het kan ook zonder je hart. Dus je doet het wel gewoon. Maar er is geen contact, geen plezier en geen relaxte tijd samen. Je doet. Je beweegt. En daar houdt het op.
Dat knagende gevoel is er wel
Want dit hoor ik toch ander te doen? Anders te willen? Gewoon ook anders…aan te voelen? En daar voel je je schuldig over. Want je hebt het gevoel dat er iets mist.
Liefde
Je had bedacht de meest liefdevolle moeder voor je kind te zijn die je maar kon zijn. Niks zou teveel zijn. Je zou je overal in storten, voor háár. Je zou altijd bij je baby willen zijn. Je zou om elke kik en kir staan te juichen…
Alleen díe liefde voel je dus niet.
Écht blij voel je je niet.
Niet dat je niet van je baby houdt, natuurlijk hou je van haar. Maar om nou te zeggen dat je hart erin ligt…Nee dus.
Waar komt dit vandaan?
Wanneer je iets meegemaakt hebt wat niet fijn was: een rotervaring op welk gebied dan ook, dan kan dat in de weg gaan zitten. In de weg van je gevoel, in de weg van ‘er echt met je aandacht bij zijn’ en in de weg van genieten van iets.
Het gaat in de weg van je hart zitten.
Met je hoofd weet je dan wel dat het niet klopt. Dat je het anders had bedacht én dat je dit nu ook anders zou willen. Daar komt wat van dat schuldgevoel vandaan: je weet heus wel wat je mist. Maar vaak krijg je dat niet zomaar veranderd.
Dat is niet gek
Zeker als je wat hebt meegemaakt waar je liever niet aan terug wil denken.
De oplossing?
Die is niet kant en klaar nu ineens te doen, je hebt dit niet vandaag opgelost.
Maar het ís wel op te lossen. En dat is niet ingewikkeld, het kost wel wat moeite en tijd.
Moeite om onder ogen te zien, wat je eigenlijk niet onder ogen wil zien.
En tijd om meer aandacht voor jezelf te hebben.
In de tussentijd
Wel ‘gewoon’ de dingen doen: wel je baby oppakken, verzorgen, tegen haar kletsen en met haar knuffelen. Want daarmee geef je haar al iets geweldigs: jij als haar moeder.
Wil je tips waar je zelf al kan beginnen?
Download mijn gratis e-book en je kunt meteen aan de slag:
