Die reacties op mijn bevalling! Het lijkt wel alsof het ze niks kan schelen…
Van de een krijg ik ‘Maar je hebt je baby toch?’, de ander zegt doodleuk ‘Je wist toch dat het zeer zou doen?’ en de beste tot nu toe ‘Nou, je man ziet er slechter uit dan jij. Gaat het wel met hem?’
Stoom afblazen – dat is wat er eerst moet gebeuren
Vertellen over de bevalling zelf, daar komt ze het eerste half uur niet aan toe.
Hoe anderen op haar reageren zit haar zó hoog!
Bij sommigen kan ze echt wel haar verhaal kwijt
Haar vriend, haar beste vriendin, die collega die zelf ook geen fijne bevalling heeft gehad. En het is niet alsof ze er nou mee te koop loopt. Maar ja, veel mensen vragen ernaar. ‘Moet ik er dan om gaan liegen? Het is toch gewoon zo?!’
Ze laten haar niet uitpraten
Het ergste vindt ze, dat als mensen ernaar vragen, ze haar niet uit laten praten. Ze kan nog niet eens alles vertellen, of ze krijgt al te horen hoe hún bevalling was. Of hoeveel erger die van hun buurvrouw was: ‘Dan valt die van jou nog best mee.’ Met elke opmerking erbij voelt ze zich nog bozer. En nog meer alleen.
We hebben het erover hoe het voor haar is
Vol vuur vertelt ze dat ze niet de behoefte heeft om het er met iedereen over te hebben. Maar ze wil er wel graag over praten: de bevalling houdt haar nog zó bezig, dus daar wil ze het over hebben.
En ze wil niet alle details vertellen – al helemaal niet aan iemand die nog moet bevallen – maar soms gaat ze zo in het verhaal op, dat ze dat ongemerkt toch doet. ‘Dan weet die ander tenminste ook hoe het echt is.’
Alles is dubbel
Alles heeft twee kanten. Ze ziet ze allemaal en wordt continue heen en weer geslingerd tussen die gedachten. ‘Andere mensen kunnen dat toch ook allemaal bedenken?!’
Na een tijdje zakt de boosheid wat
Die mensen bedoelen het vast niet verkeerd, die denken er niet over na of ze denken dat het zelfs helpt. Zelfs dat zit ze zich te bedenken.
Maar waar het om gaat: het is haar bevalling, háár verhaal. Dus de mening van de ander maakt niet uit: zo is het voor jou. Zo is het gegaan.
‘Maar ze kunnen toch gewoon even luisteren?!’ ze blijft boos
Ja, zeker, en dat zou zó fijn zijn. Maar niet iedereen wil dat, niet iedereen ziet dat dat nodig is. Of ze zijn het simpelweg niet gewend. En dat is heel jammer. Echt niet te beschrijven hoe jammer dat is.
Wat moet ik dan met die mensen die vragen hoe de bevalling was?
Je kunt het aan ze vragen: Wil je naar me luisteren zonder iets te zeggen?
En als ze het dan niet willen of niet doen: kies er dan voor om het aan een ander te vertellen. Of 5 keer aan dezelfde te vertellen. Want het moet vertelt worden.
