Ik hoor het mezelf nog zo zeggen: Geniet ervan hé?!
Ik zwaai nog een keer als ik de trap afloop naar de kraamvrouw die met haar pasgeboren baby op bed zit. Ik trek de voordeur dicht en even later ben ik onderweg naar het volgende adres. Daar is de baby alweer 7 dagen oud. Jeetje wat vliegt de tijd. Als verloskundige mocht ik steeds even langs in die eerste week, wat bijzonder!
Toen ik zelf kinderen kreeg, kreeg ik de verloskundige ook op die manier thuis langs. En ik hoorde haar het ook zeggen terwijl ze de deur uit ging: Geniet ervan!
En zij niet alleen trouwens, ook mijn moeder, zussen, schoonvader, vriendinnen. En eigenlijk nagenoeg iedereen die ik tegenkwam in de tijd dat ik nog de bak van de kinderwagen erop had staan.
Maar die ene opmerking: geniet ervan…
Ik vond hem vreselijk!
Natuurlijk kon ik dat rationaliseren. Kon ik bedenken dat ze het goed bedoelden en zag ik dat ze zelf even zaten te genieten van mijn kleine baby. Daar ergens komt die opmerking vandaan. Of uit automatisme, gewoon een opmerking bij het weggaan.
Hoe dan?!!
Ik dacht alleen maar ‘Hoe dan?!!!’ Weet je wel hoe het is met een baby? Weet je wat ik allemaal aan het doen ben en hoe ik me voel. Hoe moet ik dan ook nog genieten? En hoezo MOET ik genieten? Mijn lijf doet pijn – op elke plek die je kunt bedenken, ik slaap nog geen 3 uur aan een stuk, ik ga van voeding naar luier naar bezoek en weer opnieuw en zelfs douchen is een onderneming. Genieten??
Dat rationaliseren kwam soms nog niet eens in me op!
En echt waar, ik snap dat ze het goed bedoelden. Maar ik kon er helemaal niks mee.
Af en toe kwam ik dan iemand tegen die het anders deed. Soms ook volslagen vreemden. Die even bij me stil stonden en die bijvoorbeeld zeiden ‘Mooi he? Maar jeetje wat is het veel werk.’ Of simpelweg ‘Hoe gaat het met je?’ Terwijl ze bijna een bord boven hun hoofd hadden staan waarop stond: Ik snap het.
Genieten
Hoe doe je dat als je zo wordt geleefd? Als je er de lol niet van inziet? Als je van het een naar het ander rent? Ik heb dat in de kraamtijd nooit ontdekt. Die eerste week: die is echt niet aan mij besteed.
Bij ons tweede kindje had ik bedacht: Na de kraamweek doe ik elke dag iets voor mezelf, hoe klein ook. Al is het maar een kop koffie pakken en die zittend opdrinken. (Koffie is voor mij iets héél lekkers, en de rust die ik voel tijdens dat kopje koffie: heel belangrijk!) Maar ook: gaan douchen terwijl mijn vriend thuis was en de opdracht had gekregen: als ik onder de douche sta dan mag je me niet storen. Of: wél dat lekkere koekje pakken en alleen opeten. Dat kleine werkte goed voor me.
En dat hielp. Het idee om iets helemaal alleen voor mezelf te doen, hielp me om daarvan te genieten – en na een tijdje ook weer van andere dingen te genieten. Bij onze derde heb ik dat helaas niet gedaan, heb ik me wel meer mee laten nemen in andere dingen. Maar hé: bij 1 van de 3 gelukt!
Toen ik het zelf zei had ik hier echt geen idee van
Voor mij was het een zinnetje om te zeggen bij het weggaan. Net als ‘Fijne dag’.
Bij het zeggen van die opmerking stond ik er niet bij stil dat het niet voor iedereen genieten is. Terwijl we dat misschien nét besproken hadden! Ik koppelde gek genoeg die opmerking daar niet aan. Voor mij was het ‘maar’ een opmerking. Nu niet meer dus.
Ik weet zeker dat jij dat ook te horen hebt gekregen: Geniet ervan!
Hoe vond jij het om te horen?
En krijg je het nu nog wel eens te horen?
