- Dat beklemmende gevoel dat je iets dwars zit
- Dat spannende gevoel dat je iets niet wil
- Dat gevoel dat je ergens tegenop ziet
- Een afspraak waar je uren over kan piekeren
Het knagende gevoel in je onderbuik waarvan je echt wel weet dat het er zit én dat het je dwars zit, maar je wil er gewoon niet aan. Allemaal gevoelens die we vaak niet eens aan onszelf toegeven, laat staan tegen anderen zeggen.
Negeren!
Ik was er lange tijd heel goed in om dat te negeren. Voor de buitenwereld doen alsof ik nergens last van had. Dan zei ik tegen mezelf dat ik het wél kon. Dat ik het gewoon ging doen. Vorige keer deed ik het toch ook? Dan zette ik oppeppende liedjes aan. De rustige of droevige zette ik meteen uit. Er is toch niks aan de hand? Waar maak je je nou druk om? Zo erg is het toch niet? Gewoon doen. Zo sprak ik mezelf de hele tijd toe. Tegen anderen deed ik of alles prima was.
Wat ik ervoor terug kreeg
Spanning in mijn nek. Spanning in mijn schouders, in mijn rechterarm. Van spanning ging het naar pijn, naar hoofdpijn, migraine, arm niet kunnen gebruiken. En ondertussen ‘gewoon doorgaan’. Ik zocht wel hulp: voor mijn muisarm, voor de migraine. En daarmee liet ik de pijn behandelen. De oorzaak liet ik zitten.
Ik wist toen ook wel waarom: ik wilde dit niet aangaan. Ik maakte mezelf wijs dat ik echt oké genoeg functioneerde, er was niks mis met mij. Nee, er was ook niks mis. Maar oké functioneren….nou nee dus!
Ik wilde het niet aangaan omdat ik het zó spannend vond!
Het idee alleen al. Als ik er even aan durfde te denken dat ik iets met mijn stress, gedachten en verdriet zou doen, dan kwamen de gedachten: ‘Wat zal er gebeuren?’, ‘Hoe kom ik er uit?’ ‘Straks blijf ik er in hangen!’ en de grootste ‘Ik ben toch niet gek?!’. Op die laatste was het antwoord altijd nee. En dan was de discussie met mezelf klaar.
Het is ook spannend
Je nare ervaring onder ogen zien, je opgebouwde stress laten gaan, je gedachten onder de loep nemen: het is confronterend. Je gaat dingen voelen die je liever niet voelt. Maar dat betekent niet dat je in een groot zwart gat valt, dat je er in blijft of dat je het niet aan kan. Echt niet! En je hoeft het ook nooit alleen te doen.
Over de drempel
Ik had op een dag een vriendin op de stoep. Onder het mom van: gezellig een kopje thee drinken, kwam ze me vertellen: ‘Is het nou niet eens genoeg geweest? Hoe lang wil je dit nog blijven doen?’ Ze heeft me over een grote drempel geholpen. Want hoe spannend ik het ook vond, toen ik eenmaal kon zien wat zij zag wist ik dat ik dit niet langer zo kon doen. Dat het inderdaad genoeg was geweest.
Is het voor jou ook genoeg geweest?
Je kunt echt gaan voelen zonder te vallen. Zodat je je shit opruimt en weer verder kan.
