‘Hoe gaat het?’ Goed.
‘Hoe was je weekend?’ Ja, lekker.
Achter mijn zonnebril zag ze mijn ogen niet. Fijn, want ik had geen zin om een echt antwoord te geven. Dus ik deed mijn standaard antwoord. Ik had namelijk een afspraak staan en het echte antwoord wilde ik niet kort geven.
Standaard antwoorden
Vroeger gaf ik zulke standaardantwoorden aan bijna iedereen. Ook als het antwoord niet klopte. Tegen een enkeling gaf ik een ‘echt’ antwoord. Nu doe ik dat soms.
Waarom ik dat deed? Gewoonte vooral.
‘Hoe is het?’ is natuurlijk een uitgebreidere manier van elkaar begroeten, iets meer dan hallo zeggen en wel alleen bij de begroeting blijven, dus niet ergens op in gaan. Prima natuurlijk.
Maar ik deed het ook wanneer mensen oprecht aan me vroegen hoe het ging. Ik zat nog in mijn ‘Aan de buitenwereld laten zien dat alles goed gaat’ fase. Ik deed mijn best om altijd te laten zien dat het goed ging. Zeker ook uit gewoonte. Maar ook door allerlei gedachten en ideeën die ik had over hoe ik over moest komen: Ik kan alles; Er is toch niks ergs: ik ben niet ziek ofzo; Ik kan alles volhouden; Ja, dat doe ik graag voor je; Ja, het kan altijd beter; enzovoort.
Het komt erop neer dat ik dacht dat het beter was te laten zien dat ik alles aankon. In mijn eentje. En zonder mijn twijfels, struggels of gevoelens te delen. Die had ik namelijk zogenaamd niet. Want dan zouden ze misschien wel denken dat ik het niet (aan)kon! En dat wilde ik niet, want ik kon alles.
Toch?
Nee dus …
Iets met ‘Blijkbaar ben ik ook gewoon een mens’.
Goh wat gek!
Juist niet alleen van binnen
Ik denk nog steeds dat ik veel kan. En wat ik niet kan, kan ik leren. Maar dan wel met vallen en opstaan, met balen, mopperen, lachen, huilen – en niet alleen van binnen. Juist niet. Juist als ik deel, vertel tegen een ander, huil bij een ander, dan is het makkelijker. Dan loop ik niet zo lang rond met mijn verdriet of twijfels of boosheid. Door te delen maak ik ze sneller kleiner, voelen ze niet zwaar, draag ik het niet in mijn eentje en is het dus lichter.
Vanochtend nog: Ik ga een paar dagen weg en ik zit vooraf al heimwee te doen naar onze kinderen – mooi hoe dat werkt he?! Iemand vraagt aan me of ik er al zin in heb en ik vertel hoe ik me voel. Ik luchtte mijn hart, zij heeft geluisterd en het voelt nu meer oké. Niet dat de pre-heimwee weg is, maar het voelt nu niet zo zwaar.
Het is best een stap om van standaard antwoorden naar vertellen wat je denkt en voelt te gaan.
Je bent het niet gewend en vaak vinden we het nog eng ook.
Wil je het proberen?
Doe het dan in stapjes, je kunt het bijvoorbeeld niet meteen bij iedereen doen – maar de mensen erop uitkiezen.
Of door niet alles te vertellen – maar wel meer dan je standaardantwoord én wat je echt voelt.
Of door van tevoren te bedenken welk onderwerp je wél wil delen vandaag.
En dan gaan doen
Het zal in het begin best ongemakkelijk voelen. Geef jezelf de tijd om eraan te wennen. Geef jezelf ook de ruimte om ermee te oefenen: de ene keer zal het makkelijker/fijner zijn dan de andere keer. Dat is met alle nieuwe dingen.
En jeetje, wat fijn is het dan:
Om niet alles alleen te hoeven doen
Om niet alles aan te hoeven kunnen
Om niet alles perfect te hoeven doen
Om altijd jezelf te mogen zijn
Wat ga jij vandaag delen?
