Ze vertrouwd me toe wat ze alleen nog met haar partner durfde te delen
Buiten in het zonnetje zitten we te praten. Kopje thee erbij, vogels op de achtergrond, verder even helemaal niks. Ze is zwanger van haar eerste kindje en begint al echt een buikje te krijgen. Van de buitenkant ziet alles er gewoon uit: ze zit er rustig bij, ziet er mooi en zwanger uit. We kennen elkaar al wat langer en gelukkig durft ze vrij te praten.
Wat ze vertelt past niet bij dat beeld
Ze begint voorzichtig, maar het wordt al vrij snel duidelijk…
Ze is zó bang voor de bevalling! Het duurt nog een hele tijd voor het zover is, maar ze ziet er zó tegenop! Dat zag ze altijd al wel een beetje, maar nu lijkt het wel 10x erger. Ze is bang dat er van alles fout gaat. Dat er van alles gebeurt wat ze niet wil. In haar hoofd komt er steeds een hele film langs met hoe de bevalling zal gaan, wat voor stomme dingen er allemaal gebeuren, hoe ze niks te zeggen heeft. En de lijst met wat ze allemaal voor zich ziet is LANG.
In het begin waren het nog twee dingen
Toen ze daarover ging lezen, vooral om te weten hoe klein de kans was dat het gebeurt, las ze vooral nóg meer dingen die fout kunnen gaan. Zo groeide de lijst met waar ze allemaal bang voor is. Inmiddels kan ze er zelfs s `nachts wakker van liggen, in slaap vallen is steeds moeilijker. Ze maakt zich zorgen dat deze dingen echt gaan gebeuren. Zeker s `nachts kan ze over niks anders meer nadenken. Haar gedachten blijven hangen op de bevalling. Ze voelt als een blok spanning wanneer ze het erover heeft. En ze verstijfd bij de gedachte alleen al.
Haar moeder
Ze weet waar dit vandaan komt. Haar moeder is twee keer bevallen en heeft altijd gezegd: wat een hel. Met die verhalen over haar geboorte en die van haar zus is ze opgegroeid. Niet dat ze de details weet, maar haar moeder was wel eerlijk over hoe het voor haar was. Na twee bevallingen zou ze dat nóóit meer doen.
Vier jaar geleden beviel haar zus en ja hoor: zij had ook zo`n rotbevalling! En die heeft ze in geuren en kleuren mee gekregen.
Dan zal ik ook wel zo`n rotbevalling krijgen…
De verhalen van andere vrouwen
Verhalen van zulke rotbevallingen blijven bij je hangen. Helemaal als je ermee opgegroeid bent en je dit van jongs af aan te horen krijgt: bevallen is pijnlijk, moeilijk, niet voor iedereen weggelegd en ga zo maar door. Voor die vrouwen was dat ook zo, maar als meisje krijg je de boodschap dat bevallen alleen maar vreselijk is. En niks anders. Natuurlijk levert dat spanning en zorgen op wanneer jij aan de beurt bent.
Ook wanneer vriendinnen, zussen, collega`s vertellen over hun bevalling die ellendig verliep vormt dat je beeld over hoe het voor jou zal zijn. En wanneer je zelf een eerdere rotervaring hebt gehad, is het helemaal moeilijk om te bedenken dat het ook anders kan.
Mooie verhalen krijgen we ook
Ook de mooie verhalen krijgen we te horen, maar die blijven minder goed hangen. Die worden je als klein meisje ook al vertelt. Over hoe je tante rustig thuis beviel. Of over de lieve verpleegkundige in het ziekenhuis die voor altijd in haar hart zit. En we hebben allemaal vriendinnen, zussen en collega`s om ons heen die de bevalling hebben gehad die ze graag wilden. Alleen die fijne verhalen, die goede ervaringen, blijven minder goed hangen. Misschien is de impact anders, wordt het anders vertelt, ik weet niet hoe dat komt. Maar we denken vaker en sterker terug aan die nare verhalen.
Op dat bankje in de zon
Ze vertelt me dat het in de zwangerschap steeds sterker is geworden, die angst. Het is een schrikbeeld geworden: zo wil ze echt niet bevallen. En dat is waar ze aan denkt: wat ze allemaal niet wil.
Wanneer je zo bezig bent met wat je niet wil, leg je je focus daarop. Dan wordt dat alleen maar groter. Ook je zorgen en angst ervoor worden daarmee groter. Het levert je steeds meer spanning op, ook in je lijf. Je gedachten en lichaam verstijven steeds meer. Waardoor het nog moeilijker wordt om aan iets anders te denken en je denkt nog meer aan wat je niet wil. Zo blijf je in je eigen cirkel hangen. Die zichzelf versterkt. En waar je steeds moeilijker uit kan.
Meestal merk je niet eens dat je in dit cirkeltje zit.
Waar je wel over na zou kunnen denken
Er zijn echt ook leuke dingen aan de bevalling. Het is bijvoorbeeld heel bijzonder wat er met je lijf gebeurt. Het kan fijn zijn om te voelen wat je kan, om je partner je te laten ondersteunen. Je kunt vertrouwen op je lijf, op jezelf en op je omgeving. Maar die dingen kun je dan vaak niet meer zien.
Waar je vaak ook niet meer aan denkt, is waarom je eigenlijk zwanger bent geworden: je baby. En dat je daar naar uitkijkt: naar zijn of haar geboorte. En naar je leven samen met je kindje.
Aan die dingen denk je niet (meer) omdat dat niet meer in je opkomt. Je gedachten zijn als het ware verstijfd: ze blijven hangen op het beeld van de bevalling en je krijgt ze er niet meer vanaf.
Van kwaad tot erger
Ze merkte dat dit wel heel erg pittig was zo. En ze merkte ook dat het echt van kwaad tot erger ging. Ze kon niet meer zo. Ze wílde het ook niet meer. Maar wat dan?
En toen deed ze iets wat ze bijna nooit deed
Voor haar voelde het heel slecht zei ze, alsof ze faalde. Maar ze deed het omdat ze echt niet meer anders kon.
Bijna huilend vroeg ze om hulp.
Nu het zover was dat het niet alleen lukte durfde ze dit te vragen. Het was zó`n grote stap!
En dat is het ook: een héle grote stap.
De meesten van ons zijn namelijk opgegroeid met het idee dat je pas hulp vraagt wanneer je iets zelf echt niet meer kan. Maar waarom eigenlijk? Waarom niet eerder een steuntje in de rug? Een helpende hand als het even wat pittiger is. Je hoeft echt niet eerst compleet vast te lopen voor je om hulp mag vragen.
Ik ben blij dat ze de stap nam.
Dat opent de deur naar nieuwe mogelijkheden. Naar ontdekken hoe het óók kan. Ze kon onderweg naar makkelijker en beter.
Goed om te weten wanneer jij met zorgen of angsten zit:
Met maar 4 sessies kan ik je helpen om je angst te laten zakken en je alleen maar gezonde spanning overhoud.
